- W naszym studiu witamy dzisiaj tego, który przychodzi ostatni! Proszę powitać Kosiarza! Panie Kosiarzu, może zacznijmy od pytania rozgrzewkowego... Czy lubi Pan swoją pracę?
- Owszem. To niezwykłe uczucie móc decydować o tym, kto ma jeszcze żyć, a kto nie.
- Czyli nie zamieniłby Pan swojej pracy na żadną inną?
- Nie! Bo gdzież indziej mógłbym tyle dowiedzieć się o ludzkiej naturze?
- To znaczy?
- Umieranie włącza w umyśle człowieka guzik odpowiedzialny za szczerość. Osoby na moim łożu wyznają, kogo kochają, czego żałują, czego pragną. Zdarza się, że ich wyznania doprowadzają do tego, że rezygnuję ze swojego zadania i daję ludziom drugą szansę. Niestety często pozostaje ona niewykorzystana...
- Może zmieńmy temat na nieco bardziej optymistyczny... Jak to się stało, że ten, który przychodzi ostatni odwiedził mnie w moim studiu?
- Właśnie dlatego...
- Nie rozumiem... Co ma Pan na myśli?
- Jestem tutaj zawodowo.
- Czy ktoś zaraz umrze? Proszę Państwa! Oto wiekopomna chwila! Po raz pierwszy w telewizji mamy szansę ujrzenia, jak wygląda praca Kosiarza! Proszę nie trzymać nas w niepew...
[Cięcie! Cięcie! Wyłączcie kamery! Wezwijcie karetkę!]

- W naszym studiu witamy dzisiaj tego, który przychodzi ostatni! Proszę powitać Kosiarza! Panie Kosiarzu, może zacznijmy od pytania rozgrzewkowego... Czy lubi Pan swoją pracę?
- Owszem. To niezwykłe uczucie móc decydować o tym, kto ma jeszcze żyć, a kto nie.
- Czyli nie zamieniłby Pan swojej pracy na żadną inną?
- Nie! Bo gdzież indziej mógłbym tyle dowiedzieć się o...

Po wszelkich korektach wywiadu jakie wykonał kosiarz, w końcu mogę na jego temat napisać. Oczywiście pod jego bacznym "okiem". Przede wszystkim, jak większość istot, nie jest zadowolony ze swojej pracy. Chciałby zajmować się czymś odpowiednim, co spełni jego ambicje. W przeszłości chciał być szanowanym lekarzem i ratować ludzkie życie. Został jednak psychologiem. Był co prawda lekarzem, ale nie o to mu chodziło. Chciał przeprowadzać operacje - mieć ogromny wpływ na żywotność człowieka. Finalnie, jego specjalizacja nie była jego spełnieniem marzeń. Ludzie zwierzali mu się z okropnych rzeczy - smutnych, przerażających czy bolesnych. Nikt przecież nie przychodzi do psychologa żeby opowiadać, że ma wspaniałą rodzinę. Psychicznie więc kosiarz podupadał. Nie mógł wytrzymać natłoku myśli, które ciążyły mu przez cały czas. Nie mógł się od nich uwolnić i normalnie funkcjonować. Zdał sobie sprawę ile osób na tym świecie cierpi. Cierpi wewnętrznie, nie okazując tego nawet najbliższym. Z czasem kosiarz postanowił ukrócić cierpienia tak zniszczonym psychicznie osobom, którym nie dało się już pomóc. Kosiarz miał ludzkie uczucia, ale już ich nie ma. Nie, kiedy tyle złego dzieje się na świecie. Utracił to wraz z czasem.

Po wszelkich korektach wywiadu jakie wykonał kosiarz, w końcu mogę na jego temat napisać. Oczywiście pod jego bacznym "okiem". Przede wszystkim, jak większość istot, nie jest zadowolony ze swojej pracy. Chciałby zajmować się czymś odpowiednim, co spełni jego ambicje. W przeszłości chciał być szanowanym lekarzem i ratować ludzkie życie. Został jednak psychologiem. Był co...

Człowiek, który nie ma hamulców zrobi wszystko. Bez jasno określonych zasad i bezstronnego kierownika nad sobą zapominają o głównej rzeczy, a Kosiarz, który lubi to co robi… zdecydowanie minął się z powołaniem. Żadna śmierć nie może być prosta i przyjemna. Gdzie leży granica między morderstwem, a humanitarnym odejściem z tego świata? Każdy człowiek zasługuje na godną śmierć, prawda? Godną, czyli jaką? Dwie frakcje i chociaż każda z nich działa według tego samego kodeksu, interpretacja ich założeń jest już całkowicie odmienna. Autor pokazał je tak, że nie można odmówić logiki żadnej z nich. Idealne społeczeństwo nie istnieje, a człowiek jest z natury istotą, którą łatwo kontrolować. Jest podatny na podszepty silniejszych osób. Powieść jest pełna w moralne przemyślenia, autor daje nam swoje luźne ukazanie świata. Do pewnych wniosków musimy dojść sami.

Człowiek, który nie ma hamulców zrobi wszystko. Bez jasno określonych zasad i bezstronnego kierownika nad sobą zapominają o głównej rzeczy, a Kosiarz, który lubi to co robi… zdecydowanie minął się z powołaniem. Żadna śmierć nie może być prosta i przyjemna. Gdzie leży granica między morderstwem, a humanitarnym odejściem z tego świata? Każdy człowiek zasługuje na godną...

- Witam serdecznie, moim dzisiejszym rozmówcą jest postać dość niezwykła i tajemnicza, mianowicie jeden z wielu kosiarzy. Proszę się na początku przedstawić.
-To chyba zbędne, wolę pozostać po prostu kosiarzem.
-Ekhem... Dobrze, pierwsze pytanie: czy zawsze chciałeś odbierać życie innym?
-Tak, chociaż ja nie postrzegam tego jako coś złego, wręcz przeciwnie.
-To znaczy?
-Uważam iż moja praca jest niezbędna, aby reszta ludzi mogła spokojnie żyć; często również koniec życia jest dla kogoś wybawieniem, o które prosi, ja mu je po prostu daję, spełniam dobry uczynek.
-A co z tymi, którzy nie chcą umierać?
-Niewielu chce umrzeć, ale każdy w końcu musi.
-Dlaczego? Nie można zostawić przy życiu tych najlepszych?
-Nie można. Każdy musi umrzeć, taka jest kolej rzeczy; jedna osoba nie wytrzymałaby psychicznie tego, że wszyscy bliscy odchodzą, a ona ich tylko opłakuje. W końcu sama poprosiłaby o śmierć, przeżywszy resztkę życia w smutku, my tego po prostu oszczędzamy i zabieramy każdego po upływie jego czasu.
-A co z małymi dziećmi? One też muszą odejść?
-Tak. Małe dzieci są najlepsze, bo jeszcze niezepsute, szlachetne i dobre, a ich odejście często hartuje rodziców i sprawia, że oni są lepsi. Dodatkowo one upiększają nasz świat.
-Wasz świat? Chodzi Ci o życie po życiu? O drugą stronę?
- Za dużo pytań. Każdy się kiedyś sam przekona.
-W takim razie ostatnie, kluczowe pytanie: Dla kogo pracujesz?
-A jak Ci się wydaje?
-Z tym pytaniem zostawiamy Państwa, dziękuję i do usłyszenia.

- Witam serdecznie, moim dzisiejszym rozmówcą jest postać dość niezwykła i tajemnicza, mianowicie jeden z wielu kosiarzy. Proszę się na początku przedstawić.
-To chyba zbędne, wolę pozostać po prostu kosiarzem.
-Ekhem... Dobrze, pierwsze pytanie: czy zawsze chciałeś odbierać życie innym?
-Tak, chociaż ja nie postrzegam tego jako coś złego, wręcz przeciwnie.
-To znaczy?
...

- Witaj Kosiarzu. Może na wstępie naszej rozmowy zapytam Cię jak się masz?
- (chwila milczenia) ...Śmiertelnie nieziemsko, dziękuję.
- Może zechcesz opowiedzieć coś o swojej pracy... Czy podoba Ci się to co robisz i czy nie jesteś już zmęczony ciągłym koszeniem?
- Owszem. Prawdą jest, że pracuję nawet ponad etat-dzień i noc, ale lubię to co robię i czerpię wielką przyjemność z tej... rutyny...
- A czy nie myślałeś, że najwyższa pora zamienić już tę staroświecką kosę na coś bardziej, hmmm... nowoczesnego?
- To jest mój znak rozpoznawczy i jednocześnie symbol mojego zawodu. Na traktor nie mam prawa jazdy, a poza tym jestem już za stary na naukę obsługi kosiarki więc wolę zostać przy kosie... (w tym momencie Kosiarz zaczyna ją ostrzyć)
- Czy zdajesz sobie sprawę, że budzisz wśród ludzi lęk, strach i ból?
- Ludzie źle mnie postrzegają. Powinni mnie kochać, bo przychodzę po nich, by zabrać ich do lepszej krainy...
- Do piekła ich nie zabierasz?
- Tam trafiają tylko chwasty... Uwierz mi, że po tamtej stronie istnieje sprawiedliwość. Tam nie ma polityki... Tym zakończę, bo mam nowe zlecenie...
- Bardzo Ci dziękuję, że udzieliłeś mi tego wywiadu i można było poznać Cię z lepszej strony...
- Miałem w tym swój cel...
- Jak to?
- Rozmawiam tylko z tymi, po których przychodzę...
- Czy to znaczy, że...????
- Tak, przyszła Twoja pora...
- AAAAAAAAAAaaaaaaaaaa !!!!! (po szeleście spotkania kosy ze ścianą życia nastała długa cisza)

- Witaj Kosiarzu. Może na wstępie naszej rozmowy zapytam Cię jak się masz?
- (chwila milczenia) ...Śmiertelnie nieziemsko, dziękuję.
- Może zechcesz opowiedzieć coś o swojej pracy... Czy podoba Ci się to co robisz i czy nie jesteś już zmęczony ciągłym koszeniem?
- Owszem. Prawdą jest, że pracuję nawet ponad etat-dzień i noc, ale lubię to co robię i czerpię wielką...

- Witam panią serdecznie! Proszę wybaczyć moje zakłopotanie, ale jest to mój pierwszy wywiad, z tak ważną osobistością.
- A tam! Pani kochana, jaka tam osobistość? Mąż miał zawalony grafik, to przyszłam- a co! A propos pierwszych razów- jeśli pani chce, to mogę opowiedzieć pani jak wyglądało moje pierwsze zabicie. Albo nie! Opowiem pani jak wyglądała cała moja droga- od młodości do... Starszej młodości. A więc tak- najpierw idzie się do bólidiówki. To taki nasz odpowiednik ludzkiej podstawówki. Tam dzieciaki uczą się prostych rzeczy, np: powodowania bólu głowy, brzucha itd. Potem jest chorazjum. Tam przychodzi czas na wszelakie choroby. Ja na przykład miałam straszny problem z wywołaniem grypy. Niby prościzna, ale nauczycielka od zakaźnych to jakaś idiotka była- nic nie potrafiła wytłumaczyć!
W każdym razie później wybieramy specializację, która nas najbardziej interesuje. Są to między innymi: śmierć ze starości, choroby, wypadku itd. Ja poszłam na wypadki. Nie żeby mnie to jakoś kręciło, ale inne kierunki wydawały mi się cholernie trudne, a ja tam orłem nie jestem, nie? W każdym razie jak już się wyuczymy kierunku, to zaczynamy pracę w odpowiednim dziale. To tyle właściwie. Ach... Przepraszam, że się tak rozgadałam, muszę niestety już iść, bo spóźnię się na wywiadówkę. Mój synek to straszny urwis jest, wie pani? Na pewno coś nawywijał. No! To my się jeszcze widzimy!
- Ale proszę pani! Kiedy?
- Jeśli pani nie zwolni na drodze, to szybciej, niż pani myśli.

- Witam panią serdecznie! Proszę wybaczyć moje zakłopotanie, ale jest to mój pierwszy wywiad, z tak ważną osobistością.
- A tam! Pani kochana, jaka tam osobistość? Mąż miał zawalony grafik, to przyszłam- a co! A propos pierwszych razów- jeśli pani chce, to mogę opowiedzieć pani jak wyglądało moje pierwsze zabicie. Albo nie! Opowiem pani jak wyglądała cała moja droga- od...

D- Dziennikarz (ja)
K- Kosiarz
__________________________________________
(Wywiad dla gazety)

D: Witam panie, panie Kosiarzu, i dziękuję za zgodę na przeprowadzenie wywiadu. To chyba dosyć dziwne i niewiarygodne, że osoba z Pańską profesją udziela wywiadu, zgodzi się pan ze mną?
K: Tak.
D: Dobrze... Zdradzi nam pan, kiedy zainteresował się pan,że tak powiem, "czyszczenia" ludzkości?
K: Nie.
D: A czy sprawia panu przyjemność ,nie ukrywajmy, zabijanie ludzi?
K: Nie.
D: Dlaczego więc pan się tym para?
K: Zostałem do tego zmuszony.
D: Zmuszony? Myślałem, że ludzie wykonujący podobny... ekhem... "zawód", wykonują go z własnego wyboru. W końcu raczej większość ludzi stroni od... eliminowania innych ludzi.
K: Dziad był koiarzem, ojciec był kasiarzem to i ja nim jestem.
D: Chyba się panu co pomyliło, powiedział pan, że pański ojciec był KASIARZEM a pan jest przecież KASIARZEM. To zupełnie inne profesje, o ile obie można nazwać profesjami.
K: Kasiarz,kosiarz, jeden pies.
D: Oj, musimy zmienić raczej temat, bo o tym się niewiele dowiemy. Może odpowie pan na to: czy gdyby ojciec i dziad nie byli kosiarzami tylko parali się normalnymi zawodami, powiedzmy medycyną czy handlem, to pan czym by się zajmował?

K: No, teraz możemy porozmawiać. Wie pan, ja od małego kocham zwierzątka, szczególnie małe pieski i kotki. Uwielbiam się z nimi bawić, patrzeć jak dorastają. W trudnych chwilach przynoszą one ukojenie. Z tego co wiem, to rodzice również kochają zwierzątka, bo mają taki duży ogród gdzie hodują różne misie, węże, kojoty i tego typu milusińskich. Ja nie, ja wolę takie puchate, bo są mięciutkie i cieplutkie. Tak że tego... gdybym tylko mógł być kimś innym to zatrudniłbym się w jakimś schronisku dla zwierzątek, bo je kocham. Pamiętam ten smak zupy z małego jamniczka czy zrazików wołowych z małych kiciusiów....
D: Dziękujemy,dziękujemy! Naszym i państwa gościem był Kosiarz, dziękujemy i do widzenia!
K: Ale jeszcze nie...
D: Dziękuję i do widzenia!
K: Do widzenia, lecz...
D: DO WIDZENIA!

D- Dziennikarz (ja)
K- Kosiarz
__________________________________________
(Wywiad dla gazety)

D: Witam panie, panie Kosiarzu, i dziękuję za zgodę na przeprowadzenie wywiadu. To chyba dosyć dziwne i niewiarygodne, że osoba z Pańską profesją udziela wywiadu, zgodzi się pan ze mną?
K: Tak.
D: Dobrze... Zdradzi nam pan, kiedy zainteresował się pan,że tak powiem,...

~Dzień dobry.
~Dzień dobry.
~ Dziękuję, że zgodził się Pan na wywiad ze mną. Ale przyznam, że bardzo się stresuje.
~ Nie ma powodu. Nie jestem taki straszny jak mnie malują. (Tutaj śmiech)
(W tym momencie przeszył mnie dreszcz. Mówił poważnie czy żartował? Ze strachu nie śmiałam zapytać.)
~ Czy trudno jest wykonywać Pana pracę?
~Początek był bardzo trudny. Nie byłem przyzwyczajony do tego by odbierać komuś życie. Ale z czasem się przyzwyczaiłem i teraz nie mam z tym żadnego problemu.
~Czy kiedykolwiek ulitował się Pan nad kimś i mimo, że miał Pan rozkaz odebrać życie darował je pan?
~ Nie, nigdy to się nie zdarzyło i nigdy też się nie wydarzy. Zawsze wykonuję swoje obowiązki perfekcyjnie i bez żadnych wpadek. Nikt nigdy nawet mi nie umknął.
~Nie zawahałby się Pan nawet wtedy gdyby to był ktoś panu bliski?
~ Uczucia i powiązania nie mają dla mnie żadnego znaczenia. Decyzja komu odbieram życie jest nieodwołalna. Kiedy zabijam nie liczę się z tym kto to jest. Wyłączam wszelkie uczucia. Nauczyły mnie tego lata ciężkiej pracy.
~ Czy na koniec chciałby Pan coś dodać od siebie?
~ Nikt przede mną nie ucieknie kiedy przyjdzie pora. Nie ma powodu się kryć i walczyć. Ze mną nikt nie wygrywa! (Śmiech)
~ Dziękuję za rozmowę. Czego mogę Panu życzyć na koniec?
~ Udanych łowów.
~ W takim razie udanych łowów. Do widzenia.
~ Do widzenia. (Zauwazyłam dziwny blask w jego oczach. Jakby przeszywał mnie wzrokiem na wylot. Znowu ogarnęło mnie przerażenie. Chyba nie będę mogła liczyć na taryfę ulgową kiedy przyjdzie mój czas...)

~Dzień dobry.
~Dzień dobry.
~ Dziękuję, że zgodził się Pan na wywiad ze mną. Ale przyznam, że bardzo się stresuje.
~ Nie ma powodu. Nie jestem taki straszny jak mnie malują. (Tutaj śmiech)
(W tym momencie przeszył mnie dreszcz. Mówił poważnie czy żartował? Ze strachu nie śmiałam zapytać.)
~ Czy trudno jest wykonywać Pana pracę?
~Początek był bardzo trudny. Nie byłem...

- Witam i dziękuję za znalezieniu czasu Panie Kosiarzu:)

- WITAM RÓWNIEŻ I NIE MA ZA CO, CZASU MAM POD DOSTATKIEM, ZWŁASZCZA TERAZ JESIENIĄ, KIEDY JEST MNIE TOPIELCÓW, WYPADKÓW MOTOCYKLISTÓW, PRZEDAWKOWAŃ NA IMPREZACH...

- Hmm, no tak... Proszę zatem powiedzieć, jak ocenia Pan swoją pracę?

- WIE PANI, KTOŚ TO MUSI ROBIĆ... JAK NIE JA, TO KTOŚ INNY, A POZA TYM CAŁKIEM NIEŹLE PŁACĄ W POSTACI NIEŚMIERTELNOŚCI...;)

- A czy nie ma Pan obiekcji, skrupułów natury moralnej...?

- NA POCZĄTKU MIAŁEM, ALE WSZYSTKO ZMIENIŁO SIĘ OD DNIA 30 KWIETNIA 1945 ROKU, KIEDY DOSTAŁEM ZLECENIE NA ADOLFA HITLERA. WTEDY ZROZUMIAŁEM, ŻE ŚMIERĆ JEST NIEZBĘDNA DO TEGO, BY ŚWIAT MÓGŁ WCIĄŻ SE KRĘCIĆ, ODRADZAĆ NA NOWO, DAWAĆ MIEJSCE KOLEJNYM POKOLENIOM.

- A nie marzy się Panu inne zajęcie, może emerytura...?

- A WIE PANI, ŻE CZASAMI TAK...Z RACJI TEGO CO ROBIĘ, DOBRZE RADZĘ SOBIE Z KOSĄ... DLATEGO TEŻ CZASAMI MYŚLĘ O KUPIENIU JAKIEJŚ DZIAŁKI NA WSI, OBSADZENIU POLA ŻYTEM I DOGLĄDANIU GO, A NASTĘPNIE ŚCINANIU W PROMIENIACH SŁOŃCA...

- Cóż, zatem tego Panu życzę!

- NIE DZIĘKUJĘ I PS. PROSZĘ NA PO 16 GRUDNIA NIE ROBIĆ SOBIE ŻADNYCH PLANÓW, NIE BĘDĄ POTRZEBNE JUŻ PANI...

- Eeee...

- Witam i dziękuję za znalezieniu czasu Panie Kosiarzu:)

- WITAM RÓWNIEŻ I NIE MA ZA CO, CZASU MAM POD DOSTATKIEM, ZWŁASZCZA TERAZ JESIENIĄ, KIEDY JEST MNIE TOPIELCÓW, WYPADKÓW MOTOCYKLISTÓW, PRZEDAWKOWAŃ NA IMPREZACH...

- Hmm, no tak... Proszę zatem powiedzieć, jak ocenia Pan swoją pracę?

- WIE PANI, KTOŚ TO MUSI ROBIĆ... JAK NIE JA, TO KTOŚ INNY, A POZA TYM CAŁKIEM...

- Dzisiaj w studiu gościmy wyjątkową osobę. Ledwo udało się ją namówić, aby oderwała się od pracy i zechciała udzielić krótkiego wywiadu. Witam Cię serdecznie!
- Dzień dobry.
- Może zacznijmy od tego, że powie pan coś o sobie? Jak się nazywa, co lubi najbardziej na świecie, hobby?
- Wolę pozostać anonimowym, gdyby szefostwo się dowiedziało, że udzielam wywiadu, miałbym pewne kłopoty. Nigdy się nad tym nie zastanawiałem, a hobby mam od groma.
- Ciężko było namówić Cię do poświęcenia chociaż kilku minut. To aż tak ważne, żeby ludzie nie dowiedzieli się o was?
- Tak, ich życie jest szczęśliwe, jeśli nie mają o nas pojęcia. Poza tym ciężko znaleźć wolną chwilę, nie lubię opóźnień w swojej pracy.
- Czy daje ona panu radość? To dość specyficzny zawód.
- Każda praca ma swoje wady i zalety. Nie jest istotne, czy się chce w niej pracować, ale sytuacja, która Cię do tego zmusiła.
- Czyli jest jednak drugie dno? Co pana zmusiło, aby podjąć się tej pracy?
- Powiedzmy, że nie byłem do końca grzecznym chłopcem i to był jedyny ratunek dla mojej duszy.
- Nie jest panu szkoda wszystkich, którym pan odbierze życie?
- Gdybym miał przejmować się każdym przypadkiem z osobna to chyba bym zwariował.
- Czy jest przynajmniej ktoś bliski dla pana, kto sprawia, że od razu dzień jest piękniejszy i zapomina się o pracy?
- I tak już za dużo powiedziałem.
- Zawsze pan jest taki tajemniczy i małomówny?
- Tylko w ten sposób można przetrwać w takiej pracy.
- W takim razie dziękuję za wywiad.
- Proszę bardzo.

- Dzisiaj w studiu gościmy wyjątkową osobę. Ledwo udało się ją namówić, aby oderwała się od pracy i zechciała udzielić krótkiego wywiadu. Witam Cię serdecznie!
- Dzień dobry.
- Może zacznijmy od tego, że powie pan coś o sobie? Jak się nazywa, co lubi najbardziej na świecie, hobby?
- Wolę pozostać anonimowym, gdyby szefostwo się dowiedziało, że udzielam wywiadu, miałbym...